Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μια διαφορά, που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό;
Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι άλλο και σαφές, όσο και το φύλλο της Ελιάς. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο.
Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.
Η παρατήρηση των ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο εργαστήριο.
Θρησκεία Ελλήνων
Αν λογαριάσουμε την ισχυρή θέση ότι τους θεούς και τις θρησκείες τις γέννησε πρωτογενώς ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στη ζωή, και στο δεύτερο προχωρημένο επίπεδο του πράγματος ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο του, τότε θα βρούμε ότι με τη θρησκεία των Ελλήνων συνέβηκε μια εξαίρεση, που αλλιώτικα συνιστά και μια τροπή μοναδική.
Τη θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, δεν την εγέννησε ο φόβος, αλλά την εγέννησε ο καημός, να ξεπεράσουν οι έλληνες τον πόνο που προκάλεσε η ορθολογική τους θέωρηση για τη φύση και για τη ζωή.
Με άλλα λόγια, η θρησκεία των ελλήνων δημιουργήθηκε από την τίμια και την Αντρίκεια στάση τους να υπερβούν τον πεσσιμισμό και τη μελαγχολία τους.
Ανάμεσα όμως στο φόβο απέναντι στη ζωή και στο θάνατο, και στην ανάγκη να συνθηκολογήσουν οι έλληνες με τον πόνο που τους γέννησε η γνώση τους ότι ο κόσμος είναι βαρύς, υπάρχει η ελάχιστη διαφορά που δίνει το μέγιστο αποτέλεσμα.
Η θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, είναι όχι γέννημα της υπόθεσης και της φαντασίας, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, αλλά είναι η αισθητική αναπαράσταση των φαινομένων της φύσης.
Έτσι, οι θεοί των ελλήνων δεν είναι αόρατες καν μυστικές παρουσίες. Δεν είναι φαντάσματα του νου, και συμπηγμοί του αγέρα, λόγοι υποθετικοί και επίνοιες είναι όντα του ξυπνητού ύπνου.
Αντίθετα, οι θεοί των ελλήνων είναι εικονισμοί των φυσικών φαινομένων καμωμένοι με ευφυία και ραδινή δεξιοσύνη. Τους έπλασαν τα φτερουγητά μιας έλλογης φαντασίας, τα ολόκληρα, τα απλά, ατρεμή, και τα ευδαίμονα.
Και προπαντός αυτό: οι θεοί των Ελλήνων βεβαιώνουνται αισθητηριακά, αγγίζουνται με τα χέρια, τους αντικρύζουν τα μάτια, υπάρχουν υποστατοί και ένυλοι.
Ο Απόλλων ξαφνικά, είναι ο ήλιος και η μουσική κανονικότητα της φύσης.
Η Αρτεμη είναι η σελήνη. Και τα δύο αδέρφια συμβολίζουν το φως της μέρας και της νύχτας και γεννήθηκαν στη Δήλο, λέξη που και η ίδια σημαίνει τη διαύγεια και το φως.
Ο Ποσειδώνας είναι η θάλασσα.
Ο Ήφαιστος είναι η φωτιά και τα μέταλλα.
Η Αθηνά είναι η ευφυΐα του ανθρώπου, γι’ αυτό είναι και η πολιούχος του πολυμήχανου Οδυσσέα.
Ο Αίολος είναι οι δέκα έξι αέρηδες στις θάλασσες.
Η Δήμητρα είναι η χαρά των καρπών, το στάρι οι μηλιές το ραβέντι και τα αμπέλια, καθώς λέει ο στίχος του Αρτσιβάλδ Μακλής.
Και ο Δίας είναι ο κεραυνός και η βροχή, που πέφτει σπέρμα γενναίο και γονιμοποιεί τη διψασμένη γης. Γι’ αυτό οι Έλληνες, κοντά σε άλλα, τον πλάσανε εραστή των πιο ωραίων θνητών γυναικών. Της Λήδας, της Ευρώπης, της Ιούς, της Λητούς, της Αλκμήνης, της Σεμέλης, της Ολυμπιάδας του Φιλίππου.
.
Έτσι πάει η ιστορία και με τους τριάντα χιλιάδες θεούς των ελλήνων. Ο καθένας είναι κι από ένα υπαρκτό, λειτουργικό, ακατάλυτο, στο ωφέλιμο και στο βλαβερό αληθινό και υπέροχο φυσικό φαινόμενο.
Με άλλες λέξεις, η θρησκεία των Ελλήνων είναι μία αισθητική εμπραγμάτωση των στοιχείων της φύσης, και κατά τούτο είναι μια παραλλαγή της τέχνης των Ελλήνων.
Τη γεωμετρική απόδειξη αυτής της πρότασης τη δίνει το γεγονός ότι τη θρησκεία των ελλήνων την περιέχει η τέχνη τους.
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ κατά ΒΕΛΙΣΑΡΟΠΟΥΛΟ (Απάντηση στον ΣΤΆΙΝΕΡ)
ΑπάντησηΔιαγραφή39 (...) Στην Ελλάδα,(...) με την βοήθεια και του ηπίου ελληνικού κλήματος, που τέρπει τον άνθρωπο τόσο εύκολα προς την αισιοδοξία, (...) Όχι μόνο δεν περιφρονήθηκε ο εξωτερικός κόσμος,αλλ' αντίθετα, του δόθηκε μεγαλύτερη αξία γιατί αφαιρέθηκαν από τους υποθετικούς θεούς οι εξουσίες επί των φαινομένων της φύσεως, που αποδόθηκαν στην ίδια την φύση 40 και στους νόμους της. Έτσι έγινε δυνατό να αναπτυχθή σιγά σιγά, ανεξάρτητα από την θρησκεία, η ανθρώπινη σκέψη. Με τους προ – σωκρατικούς χειραφετήθηκε από την ανάγκη επικλήσεως των θεών για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων, με τον Σωκράτη δε, καθιερώθηκε η αυθύπαρκτη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητος
(...) Η τοποθέτηση αυτή των προγόνων μας, η χειραφέτηση τους από την επιρροή του ιερατείου, που δεν ήταν, αντίθετα προς ότι συνέβαινε στην Ανατολή, ποτέ υπερβολική, επέτρεψε να αναπτυχθή ελεύθερα και αδέσμευτα στην Ελλάδα μια απέραντη περιέργεια που η ικανοποίηση της έγινε σχεδόν αυτοσκοπός.
42 (...) Η “ βασική (...) πεποίθηση (όμως) του Ινδού (είναι) ότι η πραγματικότης δεν είναι λογική. Τούτο, όχι με την έννοια ότι δεν επικρατεί τάξη ή αρμονία, ή κάποιος αιτιολογικός ρυθμός, αλλά ότι ακόμη και οι νόμοι της αιτιότητος, όπως και η διάκριση του καλού και του κακού, έχουν τις ρίζες τους στη συνήθεια μας αν θεωρούμε τα πράγματα μέσα στον χώρο και στον χρόνο, να τα κατακερματίζουμε, με την συνέπεια να βλέπουμε μόνον τις αντινομίες και να μας διαφεύγουν έτσι τα συνεκτικά στοιχεία και η συνολική εικόνα που καταργεί τις αντιθέσεις.